Emocje

Mówi się, żeby nie działać pod wpływem emocji, nie "emocjonować się", ochłonąć. Całym naszym życiem targają uczucia, a uczucia to emocje. Złość, gniew, radość, szczęście, łzy. Wszystko to towarzyszy nam od pierwszych dni życia.

Dzieci w naturalny dla siebie sposób potrzebują ciepła, przytulenia, poczucia bliskości, zapachu mamy. Już od maleńkości potrafią rozróżnić osoby bliskie, mniej bliskie i zupełnie obce. Lgną do babci, a do sąsiadki podchodzą z dystansem, wstydzą się. Tych zupełnie obcych, boją.

Dzieci autystyczne tego nie mają.

Moja córka jako mały dzidziuś nie przejawiała objawów autyzmu, ale nie była nigdy "całuśnym" bobasem, nie uśmiechała się do obcych, była bardzo zachowawcza.  Nie płakała by wziąć ją na ręce, nie wymuszała kontaktu. Uśmiechała się do nas, ale nie robiła histerii gdy nie poświęcaliśmy jej zbyt dużo uwagi. Zawsze była poważnym dzieckiem, nieco wycofanym, opanowanym, cichym i spokojnym. Potem przyszedł autyzm i odebrał nam nawet to...

Jeszcze parę lat temu byliśmy dla niej "współlokatorami". Takimi osobami, które są, ale jak ich zabraknie to też nic się nie stanie. Nie było miedzi nami a nią tej więzi. Próby tulenia spotykały się z oporem, chłodem, odpychaniem. Z czasem doszła agresja, drapanie, gryzienie. Nie tak wyobrażałam sobie relacje z moją jedyną, wyczekaną córeczką...Moja córka nie płakała, gdy ją zostawiałam w przedszkolu, czy w samochodzie. Mogłabym wyjść i wrócić za rok i nie byłoby żadnej rekacji. Ani smutku, ani radości. 

Podobnie było w relacji z braćmi, zero interakcji, chłopcy szukali kontaktu i kompana do zabaw, z czasem odpuścili. I nagle coś pękło...jakby bańka mydlana w której do tej pory tkwiło moje dziecko.

Nie wiem czy wpływ ma terapia, czy może wiek, a może cud.
Oczywiście nie jest idealnie, czasem wybuch śmiechu bez powodu, czasem łzy i krzyk zupełnie nieadekwatny do sytuacji, ale jest reakcja!. Jest płacz po upadku, jest uśmiech o poranku, jest złość gdy brat wyrwie ulubioną zabawkę. Jest TAK i jest NIE. TAK, chcę, NIE, zostaw, nie chcę, nie lubię.
Jest płacz gniewu, smutku, zazdrości i walka o uwagę. Pewnie, że są inne metody komunikacji, a płacz czy złość nie są najlepszym wyborem, ale nie o to chodzi.
Moje dziecko wychodzi ze skorupki, pomału, jeszcze ciagle najeżone ochronnymi kolcami, ale jest...
Byle do przodu