Nasza rodzinna historia snu, a raczej jej braku, była tu przeze mnie wielokrotnie opowiadana.
Jest tak stara jak "stare" są moje dzieci.
Podwójne noworodki budzące się średnio co 1,5 godziny, okropna kolka starszego syna trwająca całe doby przez 5 miesięcy, ząbkowanie razy 2!. Po roku kolejny bobas i od nowa...
Wszyscy pocieszali nas, że po roku będzie lżej, łatwiej itp. U nas rok zamienił się w 2...a potem kolejne 2.
Kiedy "normalni" rodzice zaczynaja odsypiać nieprzespane noce, my w gratisie dostaliśmy autyzm.
Bezsenne noce, krzyk w niczym nie przypominający płaczu dziecka, to raczej krzyk bólu, cierpienia, czasem kojarzący się z opętaniem.
Melatonina by mogła usnąć, najpierw 1 miligram, potem 2...skończyło się na 10. Sen przychodził wraz z wypitą dawką leku.
Niestety nie na długo, 3-4 godziny po czym córka wstawała w środku nocy, wypoczęta, gotowa do zabawy.
Nie bez winy był 3 migdał, o którym też tyle tu pisałam. Spowodował niedosłuch i całkowitą utratę słuchu w prawym uchu ( na szczęście odwracalną!). Bezdech nocny wyrywał ze snu, panika, strach, krzyk. Na najgorsze ataki pomogła Neospazmina, moja ostatnia deska ratunku...
Lunatykowanie, zrzucanie rzeczy, wylewanie wody z czajnika. To wszystko działo się u nas w domu, kiedy wykończeni padaliśmy na twarz.
Chłopaki nie mogąc spać, pochłaniali hektolitry wody, nocne wycieczki do kuchni po dolewkę, 10 butelek do mycia każdego ranka.
Tak było, przez ostatnie 4 lata...
A dziś? Chyba mogę powiedzieć, po raz pierwszy, nie bojąc się że zapesze...śpię jak człowiek!.
Od 2 miesięcy dzieci idą spać, śpią całą noc i wstają.
Tak po prostu, bez szału, a jednak jak cudownie. Nie ma krzyków, nie ma butelek, nie ma zasikanych łóżek.
Jest ciemność, cisza, sen.
Nie przesadzę mówiąc, że nie sądziłam, że ten moment nadejdzie. Brak snu powodował zmęczenie, anemię, pogorszenie nastroju, złość, kłótnie.
Mieliśmy dość, tak bardzo dość.
Ponoć jedną z najgorszych tortur na człowieku jest odebranie mu możliwości snu, regeneracji.
Przeżyłam 4 lata...
Komentarze
Prześlij komentarz