Żegnaj stare...witaj nowe.
Dziś nietypowo, może troszkę trywialnie, ale czy życie musi być takie poważne, sztywne "z bukietem w ręku" i kijem w innym miejscu?!...
Dziś żegnam członka rodziny, kogoś kto był z nami od naszego ślubu w 2010.
Po ponad 7 latach żegnam...moją pandę :).
Głupota, powiecie. Może dla kogoś tak. Ja naprawdę to przeżyłam. Nasz samochodzik był z nami w najszczęśliwszych momentach życia, woził nas na wakacje, przywiózł dzieci do domu, był świadkiem naszych radości i smutków, wiedział o mnie więcej niż inni bo codziennie podsłuchiwał moje rozmowy :). Dzielnie znosił krzyki dzieci, woził tonę zabawek, pieluch, nie marudził gdy codziennie oblepiony był żelkami, ciastkami, zalewamy soczkami. Przeprowadził ciotkę J, wożąc torby makaronów ;), potrafił zmieścić 3 dzieci i 2 dorosłych pasażerów. Woził nas na terapie, do lekarzy, na zakupy, do pracy. Nie marudził, nie narzekał, dzielnie towarzyszył każdego dnia.
Dziś honorowo ustąpił miejsca na parkingu nowemu bratu, dużemu, mocnemu, pachnącemu nowością, a sam usunął się w cień.
Żegnaj Rossalitko! dziękuję Ci za wszystko!
Mam nadzieję, że będzie Ci dobrze w nowym domku:)...
Komentarze
Prześlij komentarz