Mów!

Dziś stuknął mi rok :). Niby nic, a jednak jestem w szoku, że dałam radę. Nie jestem bajkopisarką, nie mam lekkiego pióra, ba, nawet nie lubię pisać.
Tym bardziej przybijam wirtualną "piątkę" i głośno mówię sobie SZACUN.

Ten rok to kolejny rok naszej przygody z autyzmem. Czasem walki, czasem wegetacji. Dzień za dniem, krok po kroczku, byle do przodu. 

Gdzieś tam jest koniec prawda? Przecież nie da się iść ciagle pod górkę, zawsze jest jej koniec... nawet koniec świata gdzieś jest. Tak często miałam go okazję zobaczyć na irlandzkich klifach...

Co dał mi ten rok? 

Przede wszystkim WOLNOŚĆ! 

Po raz pierwszy mogę śmiało i głośno powiedzieć TAK, MOJE DZIECKO MA AUTYZM! 

Bez wstydu, bez żalu, bez zażenowania czy krępującej ciszy.

Ma autyzm i co? I NIC! "Choroba" jak każda inna. 

Nie mówi? No i co z tego?!

Dziwnie się zachowuje? A co, każdy ma być taki sam?!

Je tylko pomidorówkę? Ja też!

Moje dziecko jest takie NORMALNE! Normalne po swojemu! 

Może nie rozwija się jak inni, może mimo 4,5 roku dalej ma pieluchę, może "odstaje" od innych, ale czy to jest powód by się jej wstydzić?. NIE!

Dziś głośno mówię o moim dziecku. 

NIE! nie obnoszę się ze swoją "tragedią", nie traktuję dziecka jako karty przetargowej, wymówki czy pretekstu by wyżywać się na innych. 

Ale dziś już nie chowam się do swojej nory, nie uciekam od ludzi.

Autyzm to tylko metka i to od nas zależy co z nią zrobimy.

Dziś po roku mogę dać radę innym. Mogę powiedzieć MÓW! 

Mów o autyzmie, mów o tym co Cię boli, co wykurza, czego nie możesz znieść, a co masz zupełnie gdzieś. 

Nie wstydź się innych, nie wstydź się siebie. 

Nie zamykaj się w sobie, nie gap godzinami w sufit pytając "czemu ja?". 

Nie płacz w poduszkę, nie załamuj rąk nad swoim nieszczęściem.

Nie rób z siebie męczennika, ale też nie rób dobrej miny do złej gry. 

Masz prawo do bólu, do żalu, do smutku. 

Masz prawo do odpoczynku, do luzu, do cieszenia sie z życia. 

Autyzm to nie efekt twojego zaniedbania czy wina złych genów. 

Autyzm to nie rak! 

To po prostu inny sposób dojrzewania twojego dziecka, wspólne  dochodzenie do "normalności"

Tylko takie troszkę bardziej pod górkę...