Jakbyś zareagował gdybys usłyszał, że masz raka? Że zostało Ci niewiele czasu?. Poddałbyś się? Położył i czekał na śmierci? A może zagryzł wargi i walczył do ostatniej kropli krwi?
Czy spędziłbyś ostatnie miesiące życia w oczekiwaniu na koniec, a może wydałbyś wszystkie pieniądze i spełnił swoje najskrytsze marzenia?.
Ja, poleciłabym na Kubę, wydała wszystkie oszczędności, a potem żyła, aż do śmierci ;).
Ale nie o tym...
W ciągu ostatnich 2 lat od diagnozy, spotkałam wielu autystów i tyle samo rodziców. Spotkałam dzieci zdiagnozowane i dzieci, które diagnozy wymagają natomiast ich rodzice jak ognia jej unikają.
Spotkałam ludzi, którzy walczą, jeżdżą na terapie,kupują tony zabawek sensorycznych, czytają tysiące książek, chodzą na spotkania o autyzmie, oglądają mądre filmy. Robią wszystko, a nawet jeszcze więcej.
Spotkałam rodziców zrezygnowanych, można powiedzieć, że olewających, choć tak naprawdę nie olewają, tylko może po prostu brak im czasem siły, wsparcia czy nadziei. Może pieniędzy?.
Spotkałam też rodziców wypierających rzeczywistość. Tak, może mam zboczenie, może widzę więcej niż inni, może nawet wpierniczam się tak gdzie mnie nie chcą.
Niestety to już takie skrzywienie "zawodowe". Dziecko autystyczne rozpoznam na kilometr. Rozpoznam gesty, nawet te najmniejsze, poznam spojrzenie, dziwne reakcje. Niestety, tak już jest.
Najgorsze jest to, że chcę pomóc choć tej pomocy nikt ode mnie nie chce. Bo TACY rodzice dobrze wiedzą, że ich dziecko różni się od innych, ale starają się to ukryć, wymazać, przeczekać. Bo przecież dziecko rośnie, "dajmy mu czas".
Ma 3 lata i nie mówi? "dajmy mu czas". Przecież każdy nauczy się mówić ( nie każdy i nie zawsze obejdzie się bez pomocy logopedy, psychologa itp).
Nie bawi się z innymi? "dajmy mu czas".
NA PEWNO to wina innych dzieci! Dzieci są dobrymi obserwatorami, są też okrutne w swych osądach, nie lubią inności, a dziecko autystyczne takie inne może być. Bo nie rozumie zabaw innych, dziwnie reaguje, może się śmiać nie wtedy kiedy trzeba, może zacząć krzyczeć bez powodu.
Dziecko mnie nie słucha, odwraca głowę, unika kontaktu - "dajmy mu czas".
Naprawdę? Naprawdę lepiej dać czas i poczekać, aż się "samo naprawi"?.
Czas leczy rany (podobno), ale nie leczy autyzmu. Autyzm to nie złamana noga! Tu liczy się każdy dzień, każdy miesiąc! Rok to jak 10! Każdego straconego roku można już nie odzyskać.
Oddalając od siebie myśl o diagnozie, pomagamy sobie. Swojej dumie, bo przecież nikt nie chce autystycznego dziecka nie?. No i oszczędzamy czas i pieniądze spędzone na terapiach.
A tracimy? Własne dziecko...bezpowrotnie...
Czy prawda jest dobra? Ja wolę wiedzieć! Wolę "wziąć nasz autyzm na klatę i skopać mu tyłek"!.
Wybór należy do Ciebie!. Obyś wybrał mądrze!.
Komentarze
Prześlij komentarz