Na głowie

Po co o tym myślisz?! Za dużo myślisz, za bardzo się denerwujesz, za mocno przeżywasz. 

Chyba każda matka słyszała kiedyś takie teksty. 

Ale jak mamy się nie przejmować?. Mamy olać? A kto się tym zajmie jak nie my?!... No właśnie, łatwo powiedzieć jeżeli to nie ciebie dotyka dana sprawa. To nie ty odczujesz na własnej skórze wagę swoich decyzji.

Nie mam cierpliwości, krzyczę, złoszczę się, płaczę z nerwów, albo gorzej - bezsilności. 

Ale jak mam nie myśleć skoro to na mnie odbijają się wszystkie sytuacje?!.

Syn bije w przedszkolu - to MNIE wzywa na dywanik przedszkolny psycholog. Nie mówi? Albo mówi za mało - to JA świecę oczami przed logopedą. Jakoś tak jest ten świat skonstruowany, że to matka musi się wstydzić za swoje dzieci. Tatuś, dumny i blady idzie na mecz piłkarski, fotografuje się z dyplomami, medalami by potem móc się chwalić przed kolegami. 

A matka, jak to matka. Całymi dniami orze, jeździ, pierze, prasuje, stoi przy garach i wypruwa sobie żyły by w zamian usłyszeć marudzenie, kręcenie nosem, biadolenie, płacz. To matka wyciera zasmarkany nos...rzadko chusteczką, prędzej swoją bluzką, najlepiej śnieżno białą albo jedwabną i to na chwilę przed wyjściem do pracy. To na matkę plują i sikają niemowlaki. A czemu w krajach arabskich to mężczyźni noszą dostojną biel? 

BO SIĘ NIE ZAJMUJĄ DZIEĆMI! :)

Autystyczna córka, mimo 4 lat, wciąż nie mówi - to MI logopeda podcina skrzydła mówiąc, że nie ma sensu byśmy dalej płacili za zajęcia... 

Uczciwie, a owszem, ale czy ludzko?! Czy można powiedzieć walczącej matce bolesną prawdę prosto w oczy?. Czy rodzicom ciężko chorego dziecka można powiedzieć " odłączamy respirator bo szkoda prądu"? albo " proszę już się nie kosztować i nie przyjeżdżać na kolejną chemię"?!. Czy ktoś ma prawo do odbierania nam nadziei?!. 

Logopeda nam dziękuje, trudno znajdę innego. I będę płacić ciężkie pieniądze i wozić w te i we wte do usrania.! I NIKT I NIC nie odbierze mi wiary!. 

Czas pokaże kto miał rację. I nawet jeżeli nie będę to ja to przynajmniej będę miała czyste sumienie, źe dałam moim dzieciom wszystko co mogłam. 

A Ile da nam los?...