Szczepienia...no właśnie

Urodziłam zdrowe dziecko... Chyba większość z nas- matek autystyków, może tak powiedzieć. 

10 w skali Apgar, 2,5 kg, 50 cm wzrostu -miniaturki, tak nazwali w szpitalu moje bliźniaki.

Moje zdrowe dziecko pięknie się rozwijało, miało 3 tygodnie jak pierwszy raz się do mnie "uśmichnęło", 3 miesiące jak zaczęło ze mną "rozmawiać". Siadała, raczkowała, śmiała się głośnym, słodkim głosikiem,uwielbiała muzykę. W wieku 10 miesięcy zaczęła stawać i od razu kręcić pupką w rytm muzyki. Klaskała, śpiewała, bawiła się z nami i z bratem...

I nagle ktoś odciął prąd...

Z dnia na dzień pomalutku zaczęła się zamykać, przestała reagować na imię, zaczęła siadać do nas tyłem, przestała tańczyć... Moje wesołe dziecko zaczęło się kiwać w fotelu, zakrywać uszy na dźwięk, ulubionej dotąd piosenki, pojawiły się dziwne krzyki, histeria, a jedynym przedmiotem, który akceptowała był pluszowy miś. Miś pod pachą, miś na twarzy, miś jako zabawka - blokada przed światem zewnętrznym. 

Samochodziki, klocki, łyżki, wszystko służyło tylko do rzucania lub turlania. Skończyły się tańce, śpiewy, klaskania uczymy się wciąż na nowo - po 2 latach coś co było takie naturalne i proste, stało się wyczynem... Dlaczego? 

Tak, moja córka była szczepiona... Przecież szczepienia to zdrowie, przecież "kochasz to szczepisz". 

Czy dziś bym to powtórzyła? Pewnie tak, ale poczekałabym, nie szła zgodnie z kalendarzem, a może bardziej za zdrowym rozsądkiem. Nie do końca wierzę, że to tylko i wyłącznie wina szczepienia, gdyby tak było, każde dziecko miałoby autyzm. Ale pamiętam też reakcję córki na jeden z zastrzyków, pamiętam granatowe usta, pamiętam zesztywnienie całego ciałka... 

Chcę wierzyć, że to nie ja ją "zepsułam", nie cofnę czasu, nie sprawdzę, co by było gdybym wtedy nie poszła z nią do lekarza... 

Ale gdyby okazało się, że to przez szczepienia, to przeklinam tego, kto je wymyślił...