Co pod choinkę

Odwieczne pytanie. Co kupić na święta? Co dla męża, co dla mamy, co dla przyjaciółki.

I co dla dziecka, co dla dziecka z autyzmem?. 

Takie dziecko nie skupi się na filmie czy bajce. Nie umie bawić się tematycznie. Nie pojeździ autkiem, nie pojeździ z wózkiem, nie nakarmi lalki. 

Urodziny, święta, prezenty to dla mnie ciężki temat.

Przecież powinnam znać swoje dziecko najlepiej, powinnam wiedzieć o czym marzy i co sprawi mu radość. 

A ja wiem, coś wiem, ale wciąż za mało.

Nie chce dawać prezentów, które nie sprawią radości, szkoda mi pieniędzy na kolejnego pluszowego misia, który i tak skończy zakurzony na półce.

Sukienki, rajstopki, ile można? Poza tym czy to naprawdę prezent dla dziecka czy raczej wygoda dla rodziców?. 

Można pójść w terapię, kupić coś do masażu czy rehabilitacji. Można, ale czy to prezent?.

Na urodziny była piaskownica - chyba najlepszy prezent w mojej "karierze" autystycznej matki.

Piaskownica uratowała nam wakacje, bez niej zabawa na ogródku ograniczyłaby się do chodzenia w kółko.

Ale co na święta?. 

W przedszkolu Mikołaj przyniósł piasek kinetyczny. Fajny pomysł, tylko powinni do niego dodawać Irobota rumbę :/ bo taki piasek wlezie wszędzie! Nawet w miejsce, o którego istnieniu nie wiedziałaś.

Pod poduszkę Mikołaj przyniósł kulę z małą kuleczką w środku. 

Po co? Moja córka kocha "potrząsać" i przesiewać. Czemu? Nie wiem i pewnie nie jest to zbyt rozwijające zachowanie, pewnie ją fiksuje i ogólnie jestem złą matką kupując takie coś. Trudno.

Pod choinkę będzie lampa z "glutem", taka szklana z kolorem i latającym glutem. Taka pseudo sensoryczna - niby leczy a przy okazji może sprawić jakąś przyjemność dla oczu.

I tyle.

Ps. W niedzielę byłam z Milusi chrzestną i 2 dzieciaków na Disneyu na lodzie.

Bałam się histerii, przetłoczenia ilością ludzi, światłem, zbyt długim przedstawieniem, głośną muzyką. Bałam się niezrozumienia...

Było lepiej niż myślałam. Była radość i ekscytacja, czasem nad wyraz, ale jednak. 

Nie było płaczu i histerii, nie było zniecierpliwienia. 

Moje dziecko pokazało mi, że jest "wporzo laską", dzieckiem, które doceniło, że jest tam gdzie jest. 

Dla takich momentów warto żyć, oby więcej ich w naszym życiu :).