Beznadzieja migdałki akt 57...

Operacja wycięcia migdałków u mojej córki to już pomału operacja porównywalna conajmniej do wylotu w kosmos, prędzej zamieszkamy na Marsie niż doczekamy się terminu.

Ostatnio stanęło na tym, że "mamy się modlić w oczekiwaniu na telefon ze szpitala". Niestety dobry Boże nie pomoże, modlitwa nie wystarczy, trzeba działać :/. Skoro w szpitalu pani doktor zadbała o to by nasz numer się zgubił, postanowiłam wybrać się z wizytą do ordynatora...prywatnie żeby nie było wątpliwości...

Miły, napewno milszy od rzeczonej pani doktor, no, ale co prywatna praktyka to nie szpital dla biedoty. Tu trzeba być milszym, bo nie przyjdą.

Pan doktor popytał, zbadał, potwierdził, że w szpitalu to się czeka kilka lat ( to kto ma terminy na marzec?!), zapisał leki i kazał przyjść na 1,5 miesiąca. "Wtedy zobaczymy jak efekty leczenia i pomyślimy co z operacją"...

Kolejne kilkadziesiąt dni czekania. Ile jeszcze? Dożyjemy?

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Jak nauczyć autystyczne dziecko korzystania z toalety

Jak świat wielki i szeroki, problem odpieluchawiania dotyczy każdego! Każdy z nas kiedyś wyszedł z tetry i powędrował w kierunku toalety... Brzmi romantycznie, ale korzystanie z toalety z romantyzmem niewiele ma wspólnego ;). Bycie matką autystycznego dziecka nie jest łatwe. Trzeba wiele czasu i cierpliwości by osiągnąć choćby najmniejszy cel. Coś co dla matek zdrowych dzieci jest niczym trudnym, dla mnie jest kamieniem milowym na miarę człowieka na księżycu.

Czytaj więcej

Ciągle źle

S Oj dawno mnie tu nie było... Nie, nie oznacza to faktu, że nic się nie dzieje i nie ma o czym pisać. Działo się i dzieje wciąż tyle, że ciężko to ubrać w słowa. Zmiana pracy, nowy dom ( o czym w innym poście), liczne wizyty u specjalistów, sama nie wiem od czego zacząć. Ale dziś nie o tym, dziś po dłuższej przerwie chce sobie troszkę pojęczeć Nad sobą, nad losem rodziców dzieci jak moje. Bycie matką to ciągłe rozterki, dylematy, pytania bez odpowiedzi...takie życie w szpagacie między domem a światem. Wciąż spóźniona, wciąż w biegu. I wszystko po łebkach. Sprzątanie, gotowanie raz w tygodniu, zajęcia, nawet wieczorne czytanie bajek. Wszystko z zegarkiem w ręku. Chciałabym więcej czasu poświecić dzieciom, czytać im, bawić się, rysować i słuchać ich opowieści. Ale nie mam czasu.. Chciałabym jeździć z Milą na terapie, turnusy rehabilitacyjne i ćwiczyć codziennie zadane w przedszkolu prace domowe... ale nie mam czasu Nie dla mnie terapie o15 bo o 15 wychodzę z

Czytaj więcej

2020 czyli życie w czasach zarazy

Ten rok miał być magiczny w końcu nie co roku zdarza się taka data 2020. Miało być dużo dalekich, szalonych podróży, dzieci na wakacjach u teściów, wolność :) Cóż jak to mówią „ powiedz Bogu o swoich planach” sama się sobie dziwię, że miałam tyle planów bo zwykle ich nie robię. Życie mnie już tyle razy zaskoczyło albo wykiwało, że zrozumiałam, że jedyną pewną jest zmiana i niewiadoma... Co z mych planów jest prawdą, chyba nie muszę mówić bo każdy wie. Jakbym mogła podsumować ten rok to: wszy w przedszkolu, lockdown, tydzień wakacji, miesiąc przedszkola, kwarantanna i...? Co dalej kolejny lockdown!? Już straciłam wiarę, że ten rok przyniesie nam coś fajnego i chyba ogólnie wolę, żeby nic nie przynosił :) Ten rok to rok próby dla,całej naszej rodziny, naszego małżeństwa z 10 letnim już stażem, to rok próby dla mojej córeczki. Rok bardzo zmienny, z przerwami w rehabilitacji. Póki co muszę powiedzieć, że jestem z niej bardzo, bardzo dumna. Szybko zadomowiła się w nowym domu, w sumie

Czytaj więcej

autyzm mój wróg

Szukaj na tym blogu