Przejdź do głównej zawartości

niepełnosprawna biurokracja po irlandzku




Za każdym razem, gdy muszę iść do urzędu dostaję białej gorączki. Wiem, nie ma w tym nic nadzwyczajnego i chyba nie ma człowieka, który lubiłby takie miejsca, a jednak u mnie, jak zawsze jest ciekawiej :/. 
Dziś postanowiłam iść do urzędu ds. społecznych by wyrobić nam kartkę dużej rodziny N - rodziny 3+ z niepełnosprawnym dzieckiem. 
Taka karta uprawnia do dodatkowych zniżek:

Karta daje przede wszystkim możliwość nieodpłatnego przejazdu komunikacją miejską, dla wszystkich członków rodzin, w których jest przynajmniej jedno niepełnosprawne dziecko. Dotyczy to nie tylko rodziców, ale i rodzeństwa.

Rodziny z kartą N otrzymają również pierwszeństwo w przyjęciu dziecka do żłobka, a od grudnia tego roku zostaną zwolnione z opłat za pobyt dziecka w żłobku samorządowym.


Do złożenia takiego wniosku, trzeba wypełnić dokumenty dostępne na stronie urzędu i pokazać orzeczenie o niepełnosprawności...i ZONK - orzeczenie zaginęło :/. Noszę je praktycznie codziennie i podejrzewam, że wypadło mi z torebki podczas naszych szpitalnych wypraw:/. Dzień zatem zaczęłam od wycieczki do urzędu i staraniu się o wydanie mi duplikatu- na szczęście szybko poszło i już po 10 minutach miałam owy papierek. 
Postanowiłam iść za ciosem i udałam się do okienka po Kartę N. Niestety, nie miałam zdjęć moich i męża. Trudno, pojechałam do domu, przeszukałam wszystkie portfele i szuflady, znalazłam zdjęcia wszystkich tylko nie męża :/. Pojechałam zatem do punktu foto i wydrukowałam, wygląda strasznie, ale jest ;). Szczęśliwa, że już wszystko załatwiłam biegnę do urzędu, miła pani przegląda papiery, sprawdza w systemie i... kolejny problem - meldunek. Odkąd sprzedaliśmy mieszkanie, jesteśmy bezdomni, ja i dzieci mamy polskie obywatelstwo i dowody więc nie ma problemu, ale mąż odkąd nie ma meldunku, według urzędu, nie istnieje :/. 

Żeby udowodnić, że mieszkamy tam gdzie podajemy potrzebujemy:

- tymczasowego meldunku - nieosiągalne, nikt przy zdrowych zmysłach, nie zamelduje całej rodziny,
- aktualnej umowy najmu - nasza umowa oficjalnie została zawarta na rok do lutego 2016 - po tym okresie mogła zostać przedłużona, ale nigdy nie podpisaliśmy aneksu, a jedynie dogadaliśmy się "na gębę" z właścicielem. Teraz musimy się starać o aneks co będzie trudne, bo właściciel od ponad roku nie mieszka w Polsce (jest to jednak opcja osiągalna i na tę chwilę liczę na nią najbardziej)
- potwierdzenie płacenia podatków w Polsce - trzeba udać się do Urzędu Skarbowego, wypełnić druczek, dokonać opłaty skarbowej i...czekać 2-3 tygodnie na wydrukowanie malutkiego papierka, potwierdzającego, że złożyliśmy PIT - (opcja do zrobienia, tylko to czekanie)
- potwierdzenia wysłania PITu - druczek z listu poleconego -  oczywiście zgubiłam :/...

Plan na jutro - wizyta w urzędzie, do trzech razy sztuka?!

13.12.2017 - UDAŁO SIĘ :)
wzięłam umowę, dowód wpłaty za mieszkanie za grudzień, zaświadczenie od męża z pracy potwierdzające, że mieszka i pracuje w Polsce i MAM kartę N :) 


no to spadam na tramwaj! ;)

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Jak nauczyć autystyczne dziecko korzystania z toalety

Jak świat wielki i szeroki, problem odpieluchawiania dotyczy każdego! Każdy z nas kiedyś wyszedł z tetry i powędrował w kierunku toalety... Brzmi romantycznie, ale korzystanie z toalety z romantyzmem niewiele ma wspólnego ;). Bycie matką autystycznego dziecka nie jest łatwe. Trzeba wiele czasu i cierpliwości by osiągnąć choćby najmniejszy cel. Coś co dla matek zdrowych dzieci jest niczym trudnym, dla mnie jest kamieniem milowym na miarę człowieka na księżycu.

Ciągle źle

S Oj dawno mnie tu nie było... Nie, nie oznacza to faktu, że nic się nie dzieje i nie ma o czym pisać. Działo się i dzieje wciąż tyle, że ciężko to ubrać w słowa. Zmiana pracy, nowy dom ( o czym w innym poście), liczne wizyty u specjalistów, sama nie wiem od czego zacząć. Ale dziś nie o tym, dziś po dłuższej przerwie chce sobie troszkę pojęczeć Nad sobą, nad losem rodziców dzieci jak moje.  Bycie matką to ciągłe rozterki, dylematy, pytania bez odpowiedzi...takie życie w szpagacie między domem a światem. Wciąż spóźniona, wciąż w biegu. I wszystko po łebkach. Sprzątanie, gotowanie raz w tygodniu, zajęcia, nawet wieczorne czytanie bajek. Wszystko z zegarkiem w ręku.  Chciałabym więcej czasu poświecić dzieciom, czytać im, bawić się, rysować i słuchać ich opowieści.  Ale nie mam czasu.. Chciałabym jeździć z Milą na terapie, turnusy rehabilitacyjne i ćwiczyć codziennie zadane w przedszkolu prace domowe... ale nie mam czasu Nie dla mnie terapie o15 bo o 15 wychodzę z

2020 czyli życie w czasach zarazy

 Ten rok miał być magiczny w końcu nie co roku zdarza się taka data 2020. Miało być dużo dalekich, szalonych podróży, dzieci na wakacjach u teściów, wolność :)  Cóż jak to mówią „ powiedz Bogu o swoich planach”  sama się sobie dziwię, że miałam tyle planów bo zwykle ich nie robię. Życie mnie już tyle razy zaskoczyło albo wykiwało, że zrozumiałam, że jedyną pewną jest zmiana i niewiadoma... Co z mych planów jest  prawdą, chyba nie muszę mówić bo każdy wie.  Jakbym mogła podsumować ten rok to: wszy w przedszkolu, lockdown, tydzień wakacji, miesiąc przedszkola, kwarantanna i...? Co dalej kolejny lockdown!? Już straciłam wiarę, że ten rok przyniesie nam coś fajnego i chyba ogólnie wolę, żeby nic nie przynosił :)  Ten rok to rok próby dla,całej naszej rodziny, naszego małżeństwa z 10 letnim już stażem, to rok próby dla mojej córeczki. Rok bardzo zmienny, z przerwami w rehabilitacji.  Póki co muszę powiedzieć, że jestem z niej bardzo, bardzo dumna. Szybko zadomowiła się w nowym domu, w sumie