Przejdź do głównej zawartości

weekend


Piątek, piąteczek, piątunio, a potem sobota i niedziela...
Wyczekany, ukochany weekend. Po tygodniu pracy, latania z terapii na terapię, nareszcie można odpocząć...o ile nie ma się dzieci 😉.
Nienawidzę weekendów! Dzieci, które wyjątkowo w sobotę czują potrzebę wstawania o 6 rano by przypadkiem nic nie przegapić. Znudzenia, które doprowadza do histerii, krzyków, walk o zabawki, laptopa, a nawet patyczka po lizaku. Prania, prasowania, sprzątania, gotowania i zakupów w zatłoczonych centrach handlowych.
Chciałabym gdzieś iść "do ludzi", ale bez wózków, które zajmują 3/4 tramwaju i ważą 50 kilo. Chciałabym nie musieć gotować i wziąć całą rodziną na pizzę i nie myśleć czy zjedzą, czy się nie zatrują, czy nas nie wyrzucą z restauracji?. Chciałabym wziąć córkę i iść do kina na Disneyowskie księżniczki, kupić jej breloczek z pomponem i biec radośnie po rynku. Chciałabym mieć "normalny" weekend, poleżeć na kanapie, obejrzeć Kevina, zjeść popcorn. Iść do koleżanek tak by dzieci mogły pobawić się same, a my porozmawiać przy kawie, albo poszwędać się po galerii, siąść w kawiarence, zjeść dobre ciastko. 
Mam dość krzyków, płaczu, leków uspokajających, histerii, tego, że nikt nas nie zaprasza w obawie, że zdemolujemy mu mieszkanie. Ja też boję się zapraszać znajomych z dziećmi. Bo co będzie jak któryś z moich synów uderzy ich dziecko? jak zareagują gdy córka rzuci się bez powodu na podłogę i zacznie gryźć rękawy bluzki, albo uderzać głową o ścianę?. 
Znajomych z dziećmi autystycznymi nie mam i nie chcę mieć... 

Uwielbiam odprowadzać i odbierać najmłodszego synka. Godzinami mogłabym słuchać tych słodkich głosików ZDROWYCH dzieci. To takie surrealistyczne uczucie gdy po całym dniu patrzenia na biedne, chore dzieci, wchodzę do żłobka pełnego beztroski. Ten, kto nie ma chorego dziecka, tego nie zrozumie i nie musi, niech dziękuje Bogu,  za to co ma. Dla mnie te dzieci to CUD, uśmiechnięte, wesołe, sepleniące coś pod noskiem. Dzieci, które nic nie muszą, tylko być sobą, bawić się całymi dniami, jeść i rosnąć, a wszystko inne przyjdzie do nich we właściwym czasie. Czasem tylko mi przykro gdy widzę, że te maluchy umieją i rozumieją już więcej niż moja córeczka...

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Jak nauczyć autystyczne dziecko korzystania z toalety

Jak świat wielki i szeroki, problem odpieluchawiania dotyczy każdego! Każdy z nas kiedyś wyszedł z tetry i powędrował w kierunku toalety... Brzmi romantycznie, ale korzystanie z toalety z romantyzmem niewiele ma wspólnego ;). Bycie matką autystycznego dziecka nie jest łatwe. Trzeba wiele czasu i cierpliwości by osiągnąć choćby najmniejszy cel. Coś co dla matek zdrowych dzieci jest niczym trudnym, dla mnie jest kamieniem milowym na miarę człowieka na księżycu.
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Ciągle źle

S Oj dawno mnie tu nie było... Nie, nie oznacza to faktu, że nic się nie dzieje i nie ma o czym pisać. Działo się i dzieje wciąż tyle, że ciężko to ubrać w słowa. Zmiana pracy, nowy dom ( o czym w innym poście), liczne wizyty u specjalistów, sama nie wiem od czego zacząć. Ale dziś nie o tym, dziś po dłuższej przerwie chce sobie troszkę pojęczeć Nad sobą, nad losem rodziców dzieci jak moje.  Bycie matką to ciągłe rozterki, dylematy, pytania bez odpowiedzi...takie życie w szpagacie między domem a światem. Wciąż spóźniona, wciąż w biegu. I wszystko po łebkach. Sprzątanie, gotowanie raz w tygodniu, zajęcia, nawet wieczorne czytanie bajek. Wszystko z zegarkiem w ręku.  Chciałabym więcej czasu poświecić dzieciom, czytać im, bawić się, rysować i słuchać ich opowieści.  Ale nie mam czasu.. Chciałabym jeździć z Milą na terapie, turnusy rehabilitacyjne i ćwiczyć codziennie zadane w przedszkolu prace domowe... ale nie mam czasu Nie dla mnie terapie o15 bo o 15 wychodzę z
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

2020 czyli życie w czasach zarazy

 Ten rok miał być magiczny w końcu nie co roku zdarza się taka data 2020. Miało być dużo dalekich, szalonych podróży, dzieci na wakacjach u teściów, wolność :)  Cóż jak to mówią „ powiedz Bogu o swoich planach”  sama się sobie dziwię, że miałam tyle planów bo zwykle ich nie robię. Życie mnie już tyle razy zaskoczyło albo wykiwało, że zrozumiałam, że jedyną pewną jest zmiana i niewiadoma... Co z mych planów jest  prawdą, chyba nie muszę mówić bo każdy wie.  Jakbym mogła podsumować ten rok to: wszy w przedszkolu, lockdown, tydzień wakacji, miesiąc przedszkola, kwarantanna i...? Co dalej kolejny lockdown!? Już straciłam wiarę, że ten rok przyniesie nam coś fajnego i chyba ogólnie wolę, żeby nic nie przynosił :)  Ten rok to rok próby dla,całej naszej rodziny, naszego małżeństwa z 10 letnim już stażem, to rok próby dla mojej córeczki. Rok bardzo zmienny, z przerwami w rehabilitacji.  Póki co muszę powiedzieć, że jestem z niej bardzo, bardzo dumna. Szybko zadomowiła się w nowym domu, w sumie
Prześlij komentarz
Czytaj więcej